برخوردهای ارشادی، حدود و آثار آن در قرآن و کتب اربعه ی شیعه

خداوند در قرآن کریم، اسلام را کامل ترین دین برای سعادت یافتن انسان معرفی می کند و سعادت انسان را در گرو رشد یافتگی می داند، اما اینکه راه رسیدن به رشد از چه ویژگیهایی باید برخوردار باشد، چیزی است که در این پایان نامه بدان پرداخته شده است. موضوع پژوهش حاضر ریشه در این مطلب دارد که گاهی اینگونه تصور می شود که برخی از دستورالعمل های اسلام در مورد نوع برخورد در جهت رشد و تعالی انسان نمی باشد و با چاشنی ظلم و ستم همراه است، برای مثال جرقه ی اولیه ی این امر در بحث جواز ضرب همسر زده شد، که اگر اسلام این اجازه را صادر نموده است دو مطلب فرض می شود: اول اینکه اگر این عمل ظلم محسوب شود حرام است و نقض غرض خواهد بود. مطلب دوم این است که اگر این حکم جایز است و ظلم نیست پس تعطیل آن بدعت محسوب خواهد شد! در پژوهش های انجام گرفته مطلب فوق به تمامی انواع برخوردهایی که ممکن بود در مورد آنها نیز اینگونه تصور شود، مانند تنبیهات بدنی فرزند، احکام فقهی شدیدتر نظیر حدود و تعزیرات ، قصاص و ... نیز بسط داده شد. در مرحله ی اول این پایان نامه در هر بخش ابتدا به اثبات جواز هر کدام از انواع برخوردهای ارشادی فوق پرداخته شد و در مراحل بعد به بررسی این مطلب پرداختیم که هر کدام از این برخوردهای ارشادی بنا بر چه مصلحتی وضع شده اند و حدّ و مرزهای آنها تا کجاست، دیگر اینکه تعدی از این مرزها چه آثاری را به دنبال خواهد داشت. یکی دیگر از نتایجی که از چینش انواع برخوردهای ارشادی در کنار یکدیگر بدست می آید این امر است که اگر ارشاد انسان غایت این جهان است، خداوند با وجود تمام اتهامات و ابهامات جواز شدیدترین برخوردها را نیز صادر نموده است.